عشرت موهوم هستی کلفت دنیا بس است

رنگ این گلزار خون گردیدن دلها بس است

نشئهٔ خوابی که ما داربم هرجا می رسد

فرش مخمل گر نباشد بستر خارا بس است

آفت دیگر نمی خواهد طلسم اعتبار

چون شرر برق نگاهی خرمن ما را بس است

انقلاب دهر دیدی گوشه می باید گرفت

عبرت احوال گوهر شورش دریا بس است

می شود زرپن بساط شب ، ز نور روی شمع

رونق بخت سیه پرواز رنگ ما بس است

حسن بی پرواست ، اینجا قاصدی درکار نیست

نامهٔ احوال مجنون طرهٔ لیلا بس است

آگهی مستغنی ست از فکر سودای شهود

دیده ی بینا اگر نبود دل دانا بس است

مطربی در بزم مستان گر نباشدگو مباش

نی نواز مجلس می گردن مینا بس است

پیچش آهی دلیل وحشت دل می شود

گردبادی چین طراز دامن صحرا بس است

سلطنت وهم است بیدل خاکسار عجز باش

افسر ما چون ره خوابیده نقش پا بس است